Wzdłuż linii brzegowej usytuowane są miejscowości, takie jak: Giżycko, Wilkasy, Strzelce. Wokoło jeziora znajdują się liczne plaże. Akwen posiada duże walory turystyczne. Od wielu lat na tych wodach organizowane są mistrzostwa Polski i Europy w żeglarstwie. Na przestrzeni dziesięcioleci jezioro było systematycznie zanieczyszczone, co niemalże doprowadziło do katastrofy biologicznej akwenu. Od kilku lat sytuacja uległa znacznej poprawie. Wody Niegocina zaliczane są obecnie do trzeciej klasy czystości.

Wypływając z Rydzewa, za niewielkim cyplem, który omijamy lewą burtą, przed naszym dziobem rozpościera się szeroka tafla wody jeziora Niegocin. Żeglując na wschód, wzdłuż południowego brzegu jeziora, możemy zaobserwować niezbyt urozmaiconą linię brzegową. Brzegi jeziora są na ogół nisko ukształtowane, częściowo porośnięte trzciną lub zalesione. Wzdłuż całego brzegu południowego rozciąga się płycizna. Mniej więcej w połowie drogi na przeciwległy brzeg znajduje się niewielki półwysep. Zarówno po prawej, jak i po lewej stronie tego wybrzuszenia (półwyspu) rozlokowane są pola biwakowe.

Miejsca w okolicach półwyspu nie są zbyt wygodne do postoju, dlatego jeśli nie musimy się zatrzymać, to poszukajmy dogodniejszych warunków. Następne pole biwakowe znajdziemy w okolicach zatoki łączącej Niegocin jeziorem Niałk Duży. Wspomniana zatoka kryje płytko leżące kamienie. Wąską cieśniną możemy próbować przedostać się na wody jeziora Niałk. Spore skupisko głazów, często niezauważane przez żeglujących, dostrzec można z prawej burty tuż przy wyjściu z jeziora Niałk na wody Niegocina. My jednak skierujmy się na północ i popłyńmy w głąb jeziora Niegocin. Trzymajmy się z dala od brzegu, aby uniknąć kolizji z płytko leżącymi pojedynczymi kamieniami. Wschodnia część jeziora Niegocin jest obszarem trudnym do żeglugi. Brzeg ten rozciąga się na długości około 6 km i nie jest zbyt gościnny dla żeglarzy. Dostępu do niego broni pas trzcin. Nie zalecamy również kotwiczenia przy brzegach w tym rejonie. Miejscami dno jest bardzo muliste. W wodzie widoczne są połacie wodorostów, które mogą wplątać w miecz naszego jachtu. Na wysokości miejscowości Grajewo (jest to około połowa drogi z południowej części jeziora do Giżycka) z tafli wody wyłania się największa wyspa na Niegocinie . Grajewska Kępa. Między wyspą a brzegiem jest płytko. Na wschód od wyspy, w jej sąsiedztwie, możemy natknąć się na głazy blisko powierzchni wody. Grajewska Kępa może posłużyć nam jako doskonałe miejsce na odpoczynek lub biwak. Tuż za wyspą, kiedy popłyniemy wzdłuż linii brzegowej, rozciąga się niewielka zatoka. W zatoce znajduje się kanał łączący Niegocin z jeziorem Grajewko. Przy prawej główce kanału znajdziemy niewielką przystań. Płynąc z tego miejsca na północny zachód w kierunku Giżycka, mijamy prawą burtą miejscowość Borowo z odpowiednim zapleczem na postój, czyli wygodnym cumowaniem i polem namiotowym. Naszym celem jest Giżycko . największe miasto w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich. Znajdziemy tu kilka przystani, z których największe to LOK i PTTK. Możemy tam odpocząć, zrobić zakupy, dobrze zjeść, kupić paliwo do silnika na przystani i nabrać sił do dalszej żeglugi. W sąsiedztwie przystani LOK i portu miejskiego w Giżycku znajduje się wejście do Kanału Giżyckiego (Łuczańskiego). Przeprowadzi on nas na malownicze wody jeziora Kisajno.

Kanał Giżycki (Łuczański) Podczas wchodzenia do kanału nie ścinamy drogi . wchodzimy na wprost. Może to być trudne, ponieważ na tym obszarze panuje duży ruch. Dodatkowe utrudnienie często stanowi południowy wiatr powodujący rozkołys jeziora. Na przedłużeniu lewej główki kanału w odległości około 10 m od brzegu znajdują się kamienie, które bardzo spłycają to miejsce do około metra głębokości. Kanał należy pokonywać z położonym masztem z powodu przecinających go mostów.

Jeszcze raz wróćmy do Rydzewa i skierujmy się na północ. Lewą burtą mijamy wrzynający się cypel, który stanowi granicę między Jeziorem Bocznym a wodami Niegocina. Są tam pomosty oraz pole biwakowe . idealne miejsce na nocleg. Wypływając na wody Niegocina, powinniśmy wziąć pod uwagę warunki pogodowe i obiektywnie ocenić umiejętności żeglarskie załogi . jest to spora tafla wody, a wiatr ma gdzie się rozpędzić. Na Niegocinie obowiązuje zakaz pływania przy wietrze powyżej 6 B. Popłyńmy teraz wyznaczonym przez boje torem wodnym, który przebiega wzdłuż zachodniej linii brzegowej. Poprowadzi on nas aż do samego Giżycka. Żeglować możemy tu spokojnie, lecz nie można sobie pozwolić na dryfowanie i zbytnie zboczenie z toru wyznaczonego bojami. Zachodni brzeg, choć mało rozwinięty, posiada dużo miejsc dogodnych do postoju. Istotne jest jednak zwrócenie uwagi na liczne mielizny ciągnące się daleko w głąb jeziora. Na południe od Wilkas, w niewielkiej zatoce, znajduje się Wyspa Ptasia. Po wschodniej stronie wyspy w odległości około 300 m od jej brzegu leżą płytko osadzone pod powierzchnią wody kamienie. Na północ od wyspy rozciąga się rozległa mielizna utrudniająca żeglugę z Giżycka do Wilkas. W Wilkasach jest kilka przestronnych przystani, w których można uzupełnić zapasy. Po chwili relaksu ruszamy dalej.

Wilkasy . przystań AZS Popłyńmy dalej w stronę Giżycka. Na trawersie z lewej burty dostrzeżemy wejście do Kanału Niegocińskiego, który przeprowadzi nas na jezioro Tajty. Na kanał wpływamy z położonym masztem. Przy lewej główce kanału, od strony Niegocina, jest spora przystań, lecz niestety wejście do niej jest bardzo płytkie. Do kanału wchodzimy dokładnie na wprost. Kończąc naszą podróż po Niegocinie, chcielibyśmy zwrócić uwagą na rozległą, nieoznaczoną mieliznę na środku jeziora. Trzymając się szlaku na pewno ją ominiemy.

Przesmyk w pobliżu Półwyspu Mały Ostrów Żeglarze szukający miejsca na postój powinni zwrócić uwagę na znaki nawigacyjne regulujące zasady ruchu w kanale. Omijanie przepisów może skończyć się mandatem, gdyż rejon kanału jest miejscem częstych wizyt stróżów prawa. Po pokonaniu mostu obrotowego miniemy jeszcze dwa mosty do końca kanału. W okolicach pierwszego mostu drogowego musimy trzymać się środka toru wodnego, gdyż przy główkach jest dość płytko. Od ostatniego mostu do zatoki Tracz, która stanowi część jeziora Kisajno, jest około 300 m.

Most obrotowy na Kanale Łuczańskim Pierwszy zakręt w lewo zaczyna się tuż przed mostem, a zaraz za nim jest ostry zakręt w prawo. Do końca przeprawy przez kanał jest już prosty odcinek. Nie napotkamy więcej przeszkód w postaci mostów czy zakrętów. Nabrzeża tego odcinka zostały wzmocnione balami. Po przejściu kanału wpływamy na rzadko odwiedzane jezioro Tajty lub płyniemy dalej na silniku w kierunku kanału Piękna Góra i dalej na północ Mazur.

Unikalny most obrotowy na Kanale Łuczańskim . jeden z dwóch czynnych w Europie. Most otwierany jest ręcznie. Cała operacja trwa około 5 minut.
Zamek w Giżycku . wzniesiony przez zakon krzyżacki około 1341 roku. Położony jest nad kanałem łączącym dwa jeziora Niegocin i Kisajno. W 1365 roku Litwini zdobyli go i spalili. W połowie XVI wieku przebudowano zamek, nadając mu charakter renesansowej siedziby. Do naszych czasów zachowało się jedno skrzydło mieszkalne.
Twierdza Boyen zbudowana w latach 1844-56 Twierdza Boyen składa się z ponad 90 zabytkowych budynków i schronów oraz doskonale zachowanych umocnień ziemnych. Całość otoczona kamienno-ceglanym murem Carnota o długości ponad 2300 m.

• Południowa linia brzegowa . jest tu bardzo płytko, szczególnie niebezpieczne są okolice półwyspu.
• Przy przejściu na jezioro Niałk Duży, przy wschodnim brzegu jest skupisko płytko leżących kamieni.
• Brzeg wschodni .rozległa płycizna, pojedyncze kamienie wzdłuż brzegu, dużo pływającej roślinności dennej.
• W okolicach wyspy Grajewska Kępa, na jej wschodniej stronie, są kamienie. Między wyspą a brzegiem jest płytko.
• Na środku jeziora Niegocin rozciąga się duża mielizna.
• Na przedłużeniu lewej główki Kanału Łuczańskiego w odległości około 10 m od brzegu znajdują się kamienie.
• Na północ od Wyspy Ptasiej rozciąga się duża mielizna