Tuż pod taflą wody mogą występować skupiska głazów w miejscach oznaczonych i nieoznaczonych znakami nawigacyjnymi. Jednym z najbardziej niebezpiecznych miejsc na Mazurach jest Głazowisko Sztynorckie (od niedawna dobrze oznaczone znakami nawigacyjnymi kardynalnymi). W okresach niskiego poziomu wody można tam zaobserwować ptaki stojące na wystających spod tafli wody głazach.

Brzegi jeziora, choć niezwykle malownicze, otoczone są rozległymi płyciznami. Wiatr wiejący przeważnie od zachodu potrafi rozkołysać wody jeziora, tworząc naprawdę wysokie fale.

Jezioro Dargin ma kilka połączeń: na północy przez Kirsajty łączy się z Mamrami, od strony południowej z Kisajnem, na wschodzie niepostrzeżenie przechodzi w jezioro Łabap z umowną granicą wyznaczoną przez niewielką wyspę Ilma, wejście do Kanału Sztynorckiego jest na północnym zachodzie W południowej części jeziora znajdują się dwie niewielkie wyspy Paganckie Kępy.

Płynąc od strony jeziora Kisajno, za cyplem Królewski Róg wpływamy na szerokie wody jeziora Dargin. Wiatr w tym miejscu może gwałtownie zwiększyć swą siłę i należy mieć to na uwadze.

Widok na Jezioro Kisajno od Kanału Sztynorckiego Na najbardziej wysuniętym na północ cyplu półwyspu Królewski Róg znajduje się dogodne miejsce na postój z polem biwakowym dla kilku jachtów. Podczas podchodzenia do brzegu musimy uważać na skupisko głazów rozciągające się na północny wschód od cypla. Dalszą żeglugę kontynuujemy wzdłuż brzegu południowego, kierując się na wschód. Z prawej burty mijamy niewielką zatokę. Próba przybicia do brzegu w zatoczce jest dosyć ryzykowna, gdyż jest w niej bardzo płytko. Jedynym miejscem w zatoce pozwalającym na postój jest wrzynający się w wodę pomost znajdujący się mniej więcej pośrodku zatoki. Około 1,5 km za Królewskim Rogiem na trawersie łodzi wyłania się kolejny cypel . Pierkunowski Róg. Z lewej burty mijamy natomiast dwie niewielkie wyspy . Poganckie Kępy. Większa z nich mogłaby stanowić wymarzone miejsce na biwak, gdyby nie fakt, iż jest ona zanieczyszczona różnego rodzaju odpadkami pozostawionymi najpewniej przez niecywilizowanych żeglarzy. Decydując się jednak na postój na wyspie, uważajmy na płytko położone skupisko głazów rozciągające się na północ od Poganckich Kęp.

Panorama Jeziora Dargin Żeglując dalej na wschód, ujrzymy malowniczy, pagórkowaty brzeg. Można tam znaleźć wiele miejsc dogodnych do postoju .na dziko.. Również tutaj trzeba zachować ostrożność, podchodząc łodzią do brzegu. Utrudnienie stanowi płycizna rozciągająca się w głąb jeziora na kilkadziesiąt metrów. Dodatkowy problem stanowią kamienie, które leżą wzdłuż brzegu całego jeziora. Małe kamienie mogą okazać się równie niebezpieczne co duże, gdy wbiją się klinem w skrzynkę mieczową, uniemożliwiając opuszczenie miecza.

W dalszym etapie podróży skierujemy się na północ, rozpoczynając wędrówkę wzdłuż wschodniego brzegu jeziora. Brzeg wschodni, podobnie jak południowy, cechuje pagórkowaty krajobraz. Na pierwszy rzut oka ten odcinek brzegu wydaje się idealnym miejscem do postoju. Uważajmy jednak na rozległą płyciznę rozciągającą się praktycznie wzdłuż całego wschodniego brzegu. Przy wiejących zachodnich wiatrach brzeg ten jest jednak zupełnie niedostępny. Z prawej bury na trawersie mijamy największą przystań w tym rejonie . pomosty Ośrodka Żeglarskiego Pałacu Młodzieży w Pieczarkach. Płynąc dalej wzdłuż wschodniego brzegu miniemy jeszcze wieś Harsz, kierując naszą łódź na komin cegielni w Składowie. Na tle komina już z daleka możemy dostrzec maszty jachtów stojących przy jedynej ogólnodostępnej na tych wodach przystani. Jest to stanica żeglarska Vega. Dno jeziora w okolicach przystani jest niestety płytkie. Mijając stanicę Vega prawą burtą, zróbmy zwrot i popłyńmy w kierunku Sztynortu. Północno-zachodni brzeg charakteryzuje szeroki pas trzcin oraz bagienny, podmokły teren. Za niewielkim cyplem wdzierającym się w wodę wpływamy do małej zatoki, która przeprowadzi nas na jezioro Kirsajty.

Dargin zatoka w pobliżu mostu na Kirsajtach Wpływając do zatoki, uważajmy na płytko osadzone kamienie znajdujące się na przedłużeniu wspomnianego cypla. Obszar pływania w zatoce ograniczają znacznie rozstawione po obu stronach sieci rybackie. Zatokę ogranicza most drogowy znajdujący się na trasie do Sztynortu. Tor wodny na jezioro Mamry prowadzi właśnie pod tym mostem, który należy pokonać z położonym masztem.

Przy lewym brzegu jest miejsce dla kilku jachtów, odpowiednie na sklarowanie jachtu . zachowajmy ostrożność, gdyż możemy się tam natknąć na kamienie. Po położeniu masztu warto zapoznać się ze znakami regulującymi ruch pod mostem. Odpowiednie znaki nawigacyjne wskazują ruch jednokierunkowy. W dalszą drogę wyruszamy wzdłuż wyznaczonego przez boje toru wodnego. Szlak prowadzi nas bezpiecznie przez akwen jeziora Dargin z północy na południe. Brzeg północno-zachodni jest praktycznie niedostępny od strony wody . są tam Rezerwaty Mokre. Zbliżamy się do bardzo niebezpiecznego miejsca . na trawersie naszej łodzi znajdują się bowiem dwa skupiska kamieni. Na wysokości Sztynorckiego Rogu, około jednego kilometra na południe od cypla, w głąb jeziora, znajdują się niesławne Głazy Sztynorckie (obecnie oznaczone są one żółto-czarnymi znakami nawigacyjnymi kardynalnymi, których trudno nie zauważyć

Wejście do Kanału Sztynorckiego W kierunku północno-wschodnim od Głazów Sztynorckich znajduje się kolejne skupisko niebezpiecznych kamieni. Zbliżamy się powoli do wejścia do Kanału Sztynorckiego. Płynąc szlakiem na zachód w głąb jeziora, przed dziobem łodzi wyłania się niewielka wyspa Ilma. Wyspa ta stanowi umowną granicę pomiędzy jeziorami Łabap i Dargin. Na wysokości wyspy zróbmy zwrot na północ. Brzeg jeziora w tym miejscu przecina wejście do Kanału Sztynorckiego. Wieczorem wejście do kanału jest trudno dostrzegalne z wody.

Jezioro Dargin jest akwenem dość niebezpiecznym dla żeglugi. Nawet doświadczeni żeglarze nie powinni bagatelizować jego potęgi.